Ik zou ook heel graag in contact komen met lotgenoten. Mijn man zit nu 5 weken vast waarvan 2 weken met volledige beperking en heeft nu 3x30 dagen gekregen. Afschuwelijk dit verdriet. Is er mss ergens een forum? Hoor het graag
Hoi Ingrid,
Ik kan me voorstellen dat dit verdriet doet. Graag zou ik je het eea wilen vragen als dat mag. Kunnen we met elkaar in contact komen?
Ik heb een relatie met een gedetineerde. Hij zit vast sinds April, de dag dat ik mn eigen woning kreeg. Ik zeg dit nu voor het eerst in bijna 6 maanden, maar weet niet hoe lang ik dit nog vol ga houden. We kennen elkaar anderhalf jaar nu, en gingen eigenlijk na een maand al een relatie aan, na nog een maand samenwonen, en na een maand of 5 ging het uit door fikse ruzies, door zijn agressie, zijn drugsverslaving en oa een HIV besmetting van zijn kant. Te heel issues, te veel gezeur en gezeik. Er was aan zijn kant ook nog een ex in het spel omdat ie daar 2 kinderen mee heeft. Zat ik eerlijk gezegd ook niet allemaal op te wachten maargoed, je wordt nu eenmaal verliefd en wil niet mn partner bij elke tegenslag vaarwel zeggen, maar lastig was het zeker. We hadden in die tijd ook nog eens een veeel te dure woning omdat we beiden kort ervoor dakloos werden en niet bij het Leger des Heils wilde wonen, dus elke week financiële problemen erbij. Het liep ook uit op steeds meer agressie vanuit zijn kant waarop ik besloot er definitief een punt achter te zetten. Blijkbaar kon hij mij niet loslaten want hij bleef maar contact zoeken in de paar maanden erna, via via of rechtstreeks. Uiteindelijk was het een maand stil maar eerlijk gezegd begon ik hem te missen. En hij mij blijkbaar ook omdat ik opeens een sms kreeg van weer een nieuw nummer(inmiddels al 4 stalk nummers geblokkeerd), lief dit keer, dat hij me miste en hoopte dat t goed ging. Hij bleek een nieuwe relatie te hebben, maar mij toxh te missen. Niet lang erna spraken we weer regelmatig stiekem af, en een keer werd hij betrapt en het huis uit gezet. Die dag is ie bij mij komen wonen, tijdelijk want ik zat in een caravan, en daarna trok hij bij z'n zus in. In die tussentijd belde we regelmatig, apten we veel, kwam ie regelmatig langs, en vond ik t al snel weer gezellig en leuk worden. Al had ik nog steeds moeite met z'n drugsgebruik wat weer erger werd. Een maand later werd ik gebeld vanuit de gevangenis, meneer moet 18 zitten voor een zaak van ruim 6 jaar geleden. De eerste maand was verwarrend, en ook kwam er regelmatig ruzie over de telefoon, tot op een dag ik eigenlijk besloot geen contact meer te willen. Gek genoeg had ik zo weer een nieuwe date, en belde hij letterlijk die ochtend voor ik weg zou gaan om te vragen of hij nog een kans kon krijgen, en dat het hem speet van z'n gedrag, en dat nu hij een tijdje zonder drugs zat alles helderder zag, en zo'n spijt had van alles wat ie gezegd en gedaan heeft, en mij heel dankbaar is voor alles, en dat ie er alles voor over heeft om me terug te nemen. Tsja, ik zei maar ja, want ook ik hoop dat hij op een dag veranderd, stopt met die troep, en een normale jongen wordt.Maar dit alles maakt het extra lastig, want ik moet wachten, en in die tussentijd maar gokken op dat het goed gaat. Een maand of 2 terug kreeg hij nog te horen dat hij misschien een detentiefasering krijgt, wegens goed gedrag. Dan mag je op weekendverlof, of vollledig thuis je straf uitzitten. Dat zou eind dit jaar zijn, maar we kregen deze week het nieuws dat het hele verlof niet door gaat omdat mijn wijk is afgekeurd. En dan woon je in Amstelveen Zuid, wat een onzin. Maar een beroep, als je dat al aanvecht, duurt 4-6 maanden, en dan kun je alsnog een nee krijgen. Dat betekent nu dus nog 13 maanden geen sex, geen knuffels, geen kus, maar alleen elke week €40 uitgeven aan beltegoed en benzine om heen en weer te rijden. Ik vraag me echt af, wil ik dit? Hou ik dit vol? Wil ik dit wel volhouden? Of moet ik gewoon eerlijk zeggen dat dit nieuws, hoe vervelend ook, bij mij een beetje het einde betekent omdat ik wel gewoon een normaa leven wil? Echt, wat moet ik hiermee
Ook mijn leven is op dit moment een hel. Van het ene op het andere moment wordt je man uit je leven gerukt en sta je er thuis alleen voor. Ik voel mij machteloos. Ook door het feit dat ik niet weet hoe lang die nog gaat duren. Heb veel last van paniekaanvallen.
Vindt t fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en dat er meer vrouwen zijn die zich net zo voelen als ik.
Heel veel sterkte dames!
WIJ ZOEKEN DE VERHALEN VAN DE “ACHTERBLIJVERS”
Voor een nieuwe docuserie voor de publieke omroep komt SkyhighTV graag vrijblijvend in contact met mensen die een partner of geliefde in detentie hebben. In deze docuserie vertellen we de verhalen van ‘de achterblijvers’. Naast de liefde tussen het stel, willen we laten zien waar achterblijvers mee zitten en voor welke uitdagingen zij komen te staan (bijv. bezoek in de gevangenis, een aankomende rechtszaak, een wens om te trouwen of voorbereiding op de thuiskomst). Er is veel onwetendheid over de problemen waar achterblijvers tegenaan lopen. Ook nu er in gevangenissen veel maatregelen zijn getroffen rondom het coronavirus, vinden we het belangrijk om de achterblijvers een stem te geven en hun verhalen te vertellen.
Hebben jullie als stel interesse of willen jullie vrijblijvend meer informatie ontvangen over de docuserie? Mail dan naar casting@skyhightv.nl of app naar 06-48375131.
(Skyhigh TV maakt verschillende tv-programma’s en is onder meer bekend van Over Mijn Lijk, De Slimste Mens, Een Huis Vol en Anita Wordt Opgenomen)
Hai, ook mijn vriend zit nu 3 maanden vast en heeft 5 maanden in beperkingen gezeten, dat was een hel wij hebben samen een dochter van 9. En idd de onzekerheid ook hij heeft voor de tweede keer e x 30 dagen gekregen. Niemand weet ho het voelt om zo in onzekerheid te leven en elk dag op een telefoontje van 5 min te wachten terwijl je normaal alles samen doet. Ik zou graag met iemand praten.
Liefst
hallo allemaal,
mijn man zit ook in detentie in duitsland,nu al 21 maanden, en hij heeft 10 jaar gekregen. we hebben 2 kinderen, oudste is 2 jongste is 1. heb ook een bevalling zonder hem moeten doen. je bevalt van een nieuw leven maar je bent niet gelukkig, voel me ook echt schuldig tegen over mn zoontje. soms ben ik zo boos en verdrietig. heb geen zin om mij huis uit te komen kan niet slapen, ik word er gek van. en het is nog 1,5 jaar. blijkbaar ben ik niet de enige hier.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
