Hai, blauwe streep :-),
Je hebt het over een goede collegiale sfeer….. Nu ben ik niet bepaald de aangewezen persoon om je enige “raad” te geven…. Maar goed.
Volgens mij hangt een goede sfeer af van de inzet van alle betrokkenen. Om een voorbeeld uit mijn eigen beroepssfeer te geven :
Zelf heb ik als gedragstherapeut voor honden me niet alleen verdiept in hun grdrag, maar ook in de invloed van voer op gedrag. EN van voer op conditie, etc.
Zo kon het dus dat ik jarenlang als zelfstandig therapeut vol succes heb kunnen werken. Immers, ik gaf naast therapie ook een volledig onafhankelijk voedingsadvies.
TOT……. Ik een baan kreeg bij een diervoederbedrijf….. Met uiteraard een “eigen merk” diervoeding. Het was de bedoeling dat ik DAT merk aan zou prijzen als voedings-consulente……. Wat ik niet KON. Het betreffende “merk” bleek nl niets meer te zijn dan de zoveelste brok, die onder een andere naam op de markt wordt gebracht. Gevolg : mijn ontslag.
Mijn collega's ( die zich nooit verder hebben verdiept in diervoeders dan in hun “eigen”merk ) keerden zich nl tegen mij. DAAR waar het mij om de daadwerkelijke gezondheid van iedere individuele hond te doen was en is, stond en staat voor hun nu eenmaal het welzijn van hun “eigen merk” op de eerste plaats….
Als lid van KMAR heb je andere prioriteiten en vaardigheden als mensen die specifiek met gedetineerden te maken hebben. Als “lid” van een familie die louter uit militairen bestaat, heb k diverse conflicten zien ontstaan. Twee van mijn neven werden bijv. opgeroepen tot de dienstplicht. De een kwam bij de KMAR, de ander bij de landmacht. Gedurende hun dienstplicht waren ze elkaars “tegenstanders”.
In het weekend, echter, waren ze slechts familie ( het waren twee broers ).
De neef die bij de landmacht zat, noemde zijn broer die bij de KMAR was ingedeeld een “matennaaier” en “broedermoordenaar”…… En dat, terwijl ze eigenlijk dol op elkaar waren ( en zijn ! ).
Enfijn, wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is, dat, wanneer je flexibel genoeg bent, je het zeker moet proberen……
Ik weet heel goed dat de een niet met de ander valt te vergelijken.
Tijdens mijn laatste bezoek aan mijn vriend wist een bewaarder mij werkelijk te raken….
Het was een grote ( zeg maar BOOM ) man, die vertelde dat het dierbaarste dat iemand kon verliezen, de vrijheid was……. Eerlijk gezegd boezemde die man me in eerste instantie eerder angst in dan iets anders…… Maar door die ene zin maakte hij van zichzelf een mens, van wie ik wens dat iedere bewaker zo is…….
En dus ook de begeleiders van de transporten.
Hey, joh, kies voor je hart en maak er het beste van !!!
Liefs, Anne-Marie